各位, 欢迎!在这个博客你们可以找到多各种信息!主要是世界语的博客。

Gesinjoroj, bonvenon! En tiu ĉi blogo vi povas trovi multajn diversajn specojn da informoj! Ĉefe la blogo estas en la lingvo intercia ESPERANTO.

Signore e signori, benvenuti! In questo blog potrete trovare svariate informazioni! Principalmente viene usata la lingua internazionale ESPERANTO.

Ladies and gentlemen, welcome! In this blog you can find many kinds of information! The blog is mainly in the international language ESPERANTO.

giovedì 25 novembre 2010

Hipotezo de Gaja kaj la Vivo, kiu kreas sin mem

Antaŭ multaj jaroj, mi legis pri la hipotezo-Gaja (kiu ne estas la gaja hipotezo!), sur la libro de Fritjof Capra, La retoj de la Vivo. Tie, la aŭtoro rakontis, ke du sciencistoj, James Lovelock kaj Linn Margulis, dum la 70aj jaroj, hipotezis, ke la Tero reale estu super-organismo, kiu sukcesis subteni sin, pere de cikloj de sinregulado.
Per la termino super-organismo, oni celas indiki tiujn organismojn, kiuj estas konsistigitaj de multaj pli simplaj organismoj; krome, la super-organismo estas emerĝanta propreco de la interplektita aktivado de ĉiu unuopa organismo, kiu konsistigas ĝin. Ekzemple, la homa organismo, kompare kun ĝiaj ĉeloj, povas esti konsiderita super-organismo: la ĉeloj agas unuope, ĉar ili estas tro simplaj por havi kelkan specon de konscio; tial, ili ne havas konscio pri la aliaj ĉeloj; tio estas, ili reagas al iliaj frataj ĉeloj, sed ne konscie (parte, kiel kiam ni homoj perceptas jukon kaj ne scias la kialon: ni reagas al la juko, sed, plurfoje, tute aŭtomate).
Nun, la hipotezo-Gaja asertas, ke la tutaj organismoj de la Tero (pli aŭ malpli rekte) influu la Teron mem, plutenante la kondiĉojn, kiujn la organismoj mem bezonas.
Ĉu ĉi tiu hipotezo veras? La respondo devas esti pruvita science, kaj la unua paŝo estis la malkovrado de cikloj, kiuj influu la staton de la Tero kaj, samtempe, estu tre forte rilataj al la organismoj.
Mi citos etan pecon de la libro de Capra, La retoj de la Vivo, kie li parolas pri ekzemplo de ĉi tiaj retroagaj cikloj.

La rimarkinda karakterizo de ĉi tiuj retroagaj cikloj estas, ke ili interrilatigas la vivantojn kun la neviva materio. Ni ne plu povas pensi pri la rokoj, la bestoj kaj la plantoj, kvazaŭ ili estu apartaj estaĵoj. La teorio de Gaja pruvas, ke ekzistas forta rilato inter la vivaj partoj de la planedo – plantoj, mikroorganismoj kaj animaloj – kaj la ĝiaj nevivaj partoj – rokoj, oceanoj kaj atmosfero.
La ciklo de la karbona dioksido bone montras tiun aferon. Ekde milionoj da jaroj, la Teraj vulkanoj eligas grandegajn kvantojn de karbona dioksido (CO2). Konsidere ke CO2 estas unu el tiuj gasoj, kiuj pli multe kontribuas al la forceja efiko, Gaja bezonas forigi ĝin el la atmosfero, alie la planeda temperaturo tro altiĝus kaj la vivo estingiĝus. Plantoj kaj animaloj recikligas grandegajn kvantojn de CO2 kaj de oksigeno dum la procezoj de fotosintezo, spirado kaj putrado. Kaj tamen, ĉi tiuj interŝanĝoj ĉiam ekvilibriĝas kaj ne havas influo sur la nivelo de CO2 en la atmosfero. Laŭ la teorio de Gaja, la eksceso de karbona dioksido en la atmosfero estas forigita, pere de vasta retroaga ciklo, kie la veterdisfalo de la rokoj (petroj) estas fundamenta elemento.

CO2 Ciklo - 01 - eo
CO2 Ciklo - 01 - eo
CO2 Ciklo - 02 - eo
CO2 Ciklo - 02 - eo










En la procezo de veterdisfalo de la petroj, la rokoj de la Tera krusto kombiniĝas kun la pluva akvo kaj la karbona dioksido por formi diversajn kemiajn kombinaĵojn, kiuj nomiĝas karbonatoj. Tiele, la CO2 estas forprenita al la atmosfero kaj tenita en likvaj solvaĵoj. Ĉi tiuj procezoj estas tute kemiaj kaj ne bezonas la partoprenon de vivantaj organismoj. Tamen, Lovelock kaj aliaj sciencistoj eltrovis, ke la ĉeesto de bakterioj en la grundo multe pliigas la rapidecon de la procezo de veterdisfalo. Iasence, la bakterio, ĉeestantaj en la tero, agas kiel katalizilo en la procezo de veterdisfalo de la petroj, kaj la tuta ciklo de la karbona dioksido povas biologie esti konsiderita sammaniere al la katalizaj cikloj, kiuj estis studataj de Manfred Eigen.
En posta tempo, la karbonatoj, disperdiĝas en la oceano, kie tre etaj algoj, nevideblaj nudokule, sorbas kaj uzas ilin por konstrui prilaboritajn ŝelojn de gipso (kalcia karbonato). Tiele, la CO2, kiu estis en la atmosfero, nun estas en la ŝeloj de ĉi tiuj etaj algoj. Krome, la oceanaj algoj sorbas alian karbonan dioksidon rekte el la areo.

Coccolithus pelagicus
Coccolithus pelagicus

Kiam la algoj mortas, iliaj ŝeloj deponiĝas sur la oceana fundo, kie ili formas vastajn sedimentojn de kalkoŝtono (alia formo de kalcia karbonato). Pro ilia ega pezo, la sedimentoj de kalkoŝtono enprofundiĝas malrapide en la Tera mantelo kaj ili solviĝis, kaj ili eĉ povas startigi la moviĝon de la tektonikaj platoj. Fine, parto de la CO2 enhavita en la fanditaj rokoj estas denove eligita de la vulkanoj kaj startigas novan rondiron en la granda ciklo de Gaja.
La tuta ciklo, kiu interrilatigas la vulkanojn al la veterdisfalo de la petroj, al la bakterioj en la grundo, al la algoj en la oceano, al la sedimentoj de kalkoŝtono kaj denove al la vulkanoj – agas kiel grandega retroaga ciklo, kiu kontribuas al la regulado de la Tera temperaturo. Kiam la Suna varmiĝo pliiĝas, estas instigita la bakterian agon en la grundo, kaj tio pliigas la rapidecon de la procezo de veterdisfalo de la petroj. Siavice, ĉi tiu procezo forigas pli grandajn kvantojn da CO2 el la atmosfero kaj tial malvarmigas la planedon. Laŭ Lovelock kaj Margulis, similaj retroagaj cikloj – kiuj interrilatigas vegetalojn kaj rokojn, animalojn kaj atmosferajn gasojn, mikroorganismojn kaj oceanojn – regulas la Teran klimaton, la salecon de ĝiaj oceanoj kaj aliajn gravajn planedajn kondiĉojn.

Kun ĉi tiu ekzemplo en mia menso dum la jaroj, dum la antaŭa printempo, tagon mi promenis laŭ ordinara trotuaro, kiam mi ekrimarkis planton. Ĝi estis unu el tiuj simplaj plantoj, kiujn kutime oni ne konsideras. Ili kreskas en ĉiu fendo de la stratoj, kaj nur daŭra kaj laciga homa laboro sukcesas haltigi ilian kreskon kaj ilian disvastiĝon.
Nu, je tiu momento, ĵus kiam mi ekrimarkis tiun etan planton, mi komprenis gravaĵon: tiu planto ne havis radikojn, kiuj atingu la teron. Sub ĝi estis nur asfalto kaj ŝtona slabo, tial ĝi maleblis atingi la necesajn substancojn de la tero. La sola maniero, pro kiu ĝi povis transvivi, estis, ke ĝi kreis tiujn kondiĉojn.

251120101273
251120101273
Mi eksplikos ĉi tiun pli klare.
La radikoj de la plantoj estis tie, sed ili ne atingis la profundan teron, kiel la pli bonŝancaj kuzoj, kiuj tre bele kreskis apud ĝi, en la proksima ĝardeno. Ne, mia eta planto havis sian radikojn, sed ili estis tre mallongaj kaj restis tre proksimaj al ĝi. Eĉ sub ĝi. Kaj sub ĝi estis eta kaj maldika imitaĵo de la tero de ĝiaj kuzoj, fare de putraj folioj, polvo, cigareda cindro kaj papero. Mi tuj komprenis, ke tiu estis ekzakte la ĝusta loko, kie tiu eta planto povu naskiĝi: tie estis fendo, hazarda kaj eta malglataĵo de la trotuaro. Tie, iomete ŝirmitaj de la vento kaj aliaj agantoj, akumuliĝis diversaj materioj, tute hazarde. Tie, tiuj materioj povis putriĝi, kreante kompaktan substancon, kiu estis iom algluiĝema kaj tial rezista al la ventoj, kaj al la laboro de la purigistoj. Kaj, tiu putra koto, preskaŭ nekredeble por ni "puraj" homoj, tiel iĝis bona lulilo por la Naturo. Kaj, dum printempo, la plej parto de la semoj neniam rimarkis tiun algluiĝantan putraĵon, sed kelkaj el ili iris tien tute hazarde. Kaj tie, tiuj semoj trovis protektadon, kaj ili povis, dum malmulta tempo, montriĝis al la mondo, belaj kiel la Naturo faris ilin. Kaj poste ili mortis, kiel la tutaj vivuloj, sed iliaj infanoj povis profiti de tiu eta loko, kiu iam estis putraĵo, kaj nun estas aliaĵo, kiu estis modifita de ilia patro, kies restaĵoj fariĝis tero kaj nutraĵo por ĝiaj infanaj plantoj. Kaj ili nur devis danki ĝian patron, ĉar ilia loko, ilia hejmo, estis pli komforta ol tiu, kiun trovis ilia patro. Generacio post generacio, tiuj plantoj plivastigas ilian teran bazon, kaj, sen la homa interveno, la homa konstruaĵoj frue foriĝos, fariĝintaj manĝaĵo por tiuj etaj plantoj. Kaj la tuto fariĝis tre komforta por la plantoj, tute malsimile al tiu komenca trotuaro, kaj tute simila al la ĝardeno de la la kuzoj de la origina planto.
Finfine mi tute komprenis tion: la vivo vere kreas la kondiĉojn por sia vivo. Eble, Lovelock vidis bone.
251120101276
251120101276
251120101275
251120101275













Hodiaŭ mi fotografis kelkajn el tiaj trotuaraj plantoj. Mi esperas, ke nun vi vidu ilin per diversaj okuloj, kaj almenaŭ unufoje en via vivo, haltu fronte al ili kaj observu ilin por kapti la belecon kaj la potencon de la Naturo, kiu luktas por obteni sian vivrajton.

251120101277
251120101277
251120101272
251120101272

martedì 23 novembre 2010

Restu Malsata. Restu Naiva.


Mi tradukis ĉi tiun prelegon, kiun eldiris Steve Jobs. Mi pensas, ke ĝi estas unu el la plej bonaj lecionoj pri vivado, kiun oni povas aŭskulti aŭ legi. Mi donas la tradukon de ĝi al la Esperanta mondo, kiu, danke al ĝiaj frenezaj ideoj, daŭre vivas tre aktive kaj tre amuze.

Ĉi tie vi povas trovi la origina-lingvan prelegon.


Ĉi tiu estas la teksto de la magistriĝa ceremonio, fare de Steve Jobs, delegita administranto de Apple Computer kaj de Pixar Animation Studios, eldirita je la 12an de Junio 2005.

Estas por mi honoro esti hodiaŭ ĉe via magistriĝa ceremonio en unu el la plej bonaj universitatoj de la tuta Tero. Mi neniam magistriĝis. Dirante la veron, ĉi tiu estas la plej proksima aĵo al magistriĝo. Hodiaŭ mi volas rakonti al vi tri historiojn el mia vivo. Jen la tuto. Nenio mirinda. Nur tri historioj.

La unua historio estas pri la kunligado de la punktoj.

Mi retiriĝis el kolegio Reed post la unuaj ses monatoj, sed mi restis tie kiel enŝoviĝinto, dum ĉirkaŭ aliaj 18 monatoj, antaŭ mi vere retiriĝis. Do, kial mi retiriĝis?

Ĉio komencis antaŭ mia naskiĝo. Mia biologia patrino estis juna, ne edziniĝinta, magistriĝinta studentino, kaj ŝi decidis lasi min por esti adoptita. Ŝi tre forte volis, ke mi estu adoptita de magistroj, tial ĉio estis aranĝita tiel, ke, post mia naskiĝo, mi estu adoptota de advokato kaj lia edzino. Escepte de ilia repripenso: kiam mi estis ĵus naskiĝinta, ili decidis, ke ili reale volis inon. Tiam, miaj gepatroj, kiuj estis ĉe atendolisto, nokte ricevis vokon, kiu demandis: "Ni havas ne antaŭviditan viran infanon; ĉu vi volas lin?" Ili diris: "Kompreneble." Poste, mia biologia patrino malkovris, ke mia patrino neniam magistriĝis kaj mia patro eĉ neniam diplomiĝis. Ŝi rifuzis subskribi la finajn foliojn de la adopto. Ŝi nur akceptos post malmultaj monatoj, kiam miaj gepatroj promesis, ke iam mi iros al universitato.

Kaj post 17 jaroj, mi vere iris al universitato. Tamen mi naive elektis universitaton, kiu estis ĉirkaŭ multekosta kiel Stanford, kaj la tutaj ŝparoj de miaj laboristaj gepatroj estis elspezitaj por miaj universitataj taksoj. Post ses monatoj, mi ne eblis trovi la valoron en ĝi. Mi ne havis ideon pri tio, kion mi volis fari kun mia vivo, kaj pri kiel la universitato povis helpi min malkovri ĝin. Kaj tie mi estis elspezanta la tutan monon, kiun miaj gepatroj ŝpari dum ilia tuta vivo. Do, mi decidis retiriĝi kaj kredi, ke ĉio estos bona. Ĝi estis tre timiga tiam, sed repripensante ĝin, ĝi estis unu el la plej bonaj decidoj, kiujn mi ĉiam faris. Kiam mi retiriĝis, mi haltis sekvi kursojn, kiuj ne interesigis min, kaj mi komencis sekvi nur tiujn, kiuj ŝajnis al mi interesaj.

Ne ĉio estis romantika. Mi ne havis dormoĉambron, do mi dormis sur la pavimo en la ĉambroj de amikoj, mi retiris kokakolaajn botelojn por la 5 centimoj de depono, per kiuj mi aĉetis manĝaĵon, kaj mi paŝis tra la 7 miloj ĉiudimanĉe, por akiri unufoje semajne bonan manĝaĵon ĉe la templo Hare Krishna. Mi amis ĝin. Kaj multon el tio, kion mi hazarde renkontis sekvante mian scivolemon kaj intuicion, fariĝis nekalkuleble grava. Lasu min doni al vi ekzemplon:

La kolegio Reed tiam oferis eble la plej bonan instruadon de la lando pri kaligrafio. Tra la tuta kolegio, ĉiu afiŝo, ĉiu etikedo sur ĉiu tirkesto, estis belege skribita mane. Ĉar mi retiriĝis kaj mi ne devis sekvi la ordinarajn kursojn, mi decidis sekvi kaligrafian kurson por lerni kiel fari tion. Mi lernis pri la karaktroj serif kaj san serif, pri variado de la spaco inter diversaj literaj kombinaĵoj, pri kio igas la elstaran tipografion elstara. Tio estis belega, historie kaj arte rafinita, laŭ maniero, kiun la scienco ne povas rikolti, kaj mi trovis ĝin fascina.

Nenio el tio havis esperon pri trovi ian praktikan utilon en mia vivo. Tamen, post dek jaroj, kiam ni estis projektanta la unuan komputilon Macintosh, ĉio malkovriĝis utila por mi. Kaj ni enirigis tute ĝin en Mac. Ĝi estis la unua komputilo kun tre bela tipografio. Se mi neniam estus enŝoviĝinta en tiu unuopa kurso en la universitato, Mac neniam estus havinta la multenombrajn karakterojn aŭ la proporcie interspacigitajn tipojn. Kaj konsidere ke Vindozo nur kopiis Mac, verŝajne neniu persona komputilo estus havinta ilin. Se mi neniam estus retiriĝinta, mi neniam estus enŝoviĝinta en tiu kaligrafia kurso, kaj la personaj komputiloj povus ne havi la mirindan tipografion, kiun ili havas. Kompreneble, maleblis la kunligado de la punktoj antaŭrigardante kiam mi estis ĉe la universitato. Sed ĝi estis tre, tre klara, kiam mi rerigardis ĉion post dek jaroj.

Denove, vi ne povas kunligi la punktojn antaŭrigardante; vi nur povas kunligi ilin postrigardante. Tial, vi devas kredi, ke la punktoj iel kunligiĝos en via estonteco. Vi devas kredi ion -- via ventro, destino, vivo, karmo, io ajn. Tiu ĉi metodo neniam lasis min malbone, kaj ĝi estis la plej granda elemento, kiu diferencigis mian vivon.

Mia dua historio estas pri amo kaj perdo.

Mi estis bonŝanca -- mi trovis tion, kion mi amis fari frue en mia vivo. Woz kaj mi fondis Apple ĉe mia gepatra garaĝo, kiam mi estis 20-jara. Ni intense laboris, kaj en 10 jaroj Apple kreskis ekde ni du en garaĝo al 2$-miliarda-entrepreno kun pli ol 4000 oficistoj. Ni ĵus eldonis nian pli bonan kreaĵon - Macintosh - antaŭ jaro, kaj mi ĵus fariĝis 30-jara. Kaj tiam mi estis maldungita. Kiel vi povas esti maldungita de entrepreno, kiun vi mem kreis? Nu, kiam Apple kreskis, ni dungis iun, kiu ŝajnis al mi talenta por estri la entreprenon kun mi, kaj dum la unua jaro ĉio bonis. Sed poste niaj vidpunktoj pri la estonteco komencis disiĝis kaj fine ni atingis malkonsenton. Kiam tio okazis, nia administra konsilo subtenis lin. Tial, je miaj 30a jaroj, mi estis fortranĉita. Kaj tre publike fortranĉita. Tio, kio estis la centro de mia tuta plenkreska vivo, foriĝis, kaj mi estis disfalinta.

Mi reale ne sciis kion fari dum kelka posta monato. Mi sentis, ke mi seniluziigis la antaŭan generacion de entreprenistoj - ke mi perdis la torĉon, kiel ĝi estis donita al mi. Mi renkontis David Packard kaj Bob Noyce kaj mi provis pardonpeti por esti ruiniginta ĉion tiel malbone. Mi estis tre publika fiasko, kaj mi eĉ pensis foriri el la silikona valo. Tamen io komencis kreski en mia menso - mi ankoraŭ amis tion, kion mi faris. La okazaĵoj ĉe Apple ne ŝanĝis iomete tion. Mi estis forĵetita, sed mi ankoraŭ estis enamiĝinta. Tial mi decidis starti denove.

Tiam mi ne vidis ĝin, sed mi malkovris, ke la maldungo de Apple estis la plej bona afero, kiu povis okazi al mi. La pezeco de la sukceso estis anstataŭita de la malpezeco de esti denove novulo, malpli certa pri ĉio. Tio permesis min eniri unu el la plej kreemaj periodoj de mia vivo.

Dum la sekvaj kvin jaroj, mi kreis entreprenon, kiu nomiĝis NeXT, kaj alian entreprenon, kiu nomiĝis Pixar, kaj mi enamiĝis al mirinda virino, kiu iĝis mia edzino. Pixar kreis monde la unuan komputilo-animitan filmon, Toy Story, kaj estas la plej sukcesa firmo pri komputilo-animado en la tuta Tero. Per rimarkinda turno de la eventoj, Apple akiris NeXT, mi reiris al Apple, kaj la teknologio, kiun ni evoluigis ĉe NeXT, estas la kerno de la aktuala renaskiĝo de Apple. Kaj Laurene kaj mi kune havas mirindan familion.

Mi estas preskaŭ certa, ke nenio el tio estus okazinta, se mi ne estus maldungita de Apple. Estis medicino kun abomena gusto, sed mi opinias, ke la paciento bezonis ĝin. Kelkfoje la vivo frapas vin en la kapo per briko. Ne perdu fidon. Mi certas, ke la sola afero, kiu plutenis min moviĝanta, estis, ke mi amis tion, kion mi faris. Vi devas trovi tion, kion vi amas. Kaj tio veras pri via laboro, kiel pri via amoj. Via laboro plenigos la plej parton de via vivo, kaj la sola maniero, por esti vere kontenta, estas fari tion, kion vi pensas esti grandioza laboro. Kaj la sola maniero por fari grandiozan laboron estas ami tion, kion vi faras. Se vi ankoraŭ ne trovis ĝin, daŭrigu la serĉadon. Ne haltu. Kiel kun ĉiuj koraj aferoj, vi scios kiam vi trovos ĝin. Kaj, kiel ĉiu valora rilato, ju pli jaroj pasas, des pli ĝi pliboniĝas. Do, daŭrigu la serĉadon, ĝis vi trovos ĝin. Ne haltu.

Mia tria historio estas pri morto.

Kiam mi estis 17-jara, mi legis citaĵon, kiu asertis la jenan: "Se vi vivas ĉiun tagon, kiel ĝi estu la lasta, iun tagon vi sendube estos ĝusta." Ĝi impresis min, kaj ekde tiam, dum la lastaj 33 jaroj, mi rigardis la spegulon ĉiumatene, demandante al mi mem: "Se hodiaŭ estus la lasta tago de mia vivo, ĉu mi volus fari tion, kion mi devos fari hodiaŭ?" Kaj kiam la respondo estas "Ne" dum tro multaj sinsekvaj tagoj, mi scias, ke mi bezonas ŝanĝi ion.

Memori, ke mi frue estos mortinta, estas la plej grava ilo, kiun mi iam renkontis por helpi min fari la grandajn elektojn en mia vivo. Konsidere, ke preskaŭ ĉion - ĉiuj eksteraj atendoj, ĉiu orgojlo, ĉiuj timoj pro embaraso aŭ fiasko - tiuj ĉi aferoj nur foriĝas fronte al la morto, lasante nur tion, kio vere gravas. Memori, ke vi estas mortonta, estas la plej bona metodo, kiun mi konas, por eviti la kaptilon, kiu kredigas vin, ke vi havas ion, kion vi povas perdi. Vi jam estas nudaj. Ne ekzistas rezono, pro kiu vi ne devas sekvi vian koron.

Antaŭ ĉirkaŭ jaro, la kuracistoj trovis en mi kanceron. Mi havis skandon je la 7:30 matene, kaj ĝi klare montris tumoron ĉe mia pankreato. Mi eĉ ne sciis, kio estu pankreato. La kuracistoj diris al mi, ke tiu estis preskaŭ sendube speco de kancero, kiu nekuraceblas, kaj ke mi devis atendi vivon ne pli longa ol tri/ses monatoj. Mia kuracisto konsilis al mi iri hejmen kaj reordigi miajn aferojn, kiu estas la kuracista kodo por "pretigas vin al la morto." Tio signifas, klopodo por diri al viaj idoj ĉion, kiun vi estus dironta dum la sekvaj 10 jaroj, en nur malmultaj monatoj. Tio signifas certiĝi, ke ĉio estos bona tiel, ke ĉio estos plejeble simpla por via familio. Tio signifas diri viajn adiaŭojn.

Mi vivis ĉiun tagon kun tiu diagnozo. Pli malfrue, tiun vesperon, mi submetis min al biopsio, kaj ili enirigis endoskopon en mian gorĝon, tra mia stomako kaj miaj intestoj, metis kudrilon en mia pankreato kaj akiris kelkajn ĉelojn el la tumoro. Mi estis anestezita, sed mia edzino, kiu estis tie, rakontis al mi, ke kiam ili vidis la ĉelojn per la mikroskopo, la kuracistoj ekkriis, ĉar ĝi estis tre malofta speco de pankreata tumoro, kiu estis kuracebla per kirurgio. Mi submetiĝi al kirurgia interveno kaj mi nun bonas.

Ĉi tiu estis la plej proksima travivaĵo al la morto, kiun mi iam spertis, kaj mi esperas, ke ĝi estu la plej proksima dum la sekvaj dekoj. Transvivinte tion, mi nun povas diris tion ĉi al vi kun iom pli certeco, ol kiam la morto estis nur utila sed tute intelekta koncepto:

Neniu volas morti. Eĉ la personoj, kiuj volas iri al paradizo, ne volas morti por atingi ĝin. Kaj, malgraŭ ĉio, morto estas la finpunkto, kiun ni ĉiuj devas alfronti. Neniu iam fuĝis el ĝi. Kaj tio estas kiel devas, ĉar la Morto verŝajne estas la plej bona elpensaĵo de la Vivo. Ĝi estas la ŝanĝanta aganto de la Vivo. Ĝi forigas la malnovon, liberigante spacon por la novo. Precize nun, la novo estas vi, sed iu tago, ne multe malfrua ekde nun, vi grade iĝos la malnovo kaj vi estos forigitaj. Mi bedaŭras esti tiel drama, sed ĝi estas tre vera.

Via tempo estas limigita, tial ne forĵetu ĝin, vivante la vivon de aliulo. Ne estu kaptitaj de la dogmoj - kiu estas vivi kun la rezultoj de aliula pensado. Ne lasu, ke la bruo de aliulaj opinioj sufoku vian enan voĉon. Kaj plej grava, havu la kuraĝon por sekvi vian koron kaj intuicion. Ili iel jam scias tion, kio vi reale volas iĝi. Ĉio alia estas duagrada.

Kiam mi estis juna, estis mirinda eldono, kiu nomiĝis "La katalogo de la tuta Tero" ("The Whole Earth Catalog"), kiu estis unu el al biblioj de mia generacio. Ĝi estis kreita de ulo nomita Stewart Brand, ne fora de ĉi tie en la parko Menlo, kaj li naskis ĝin per sia poezia tuŝo. Tio estis dum la 60aj jaroj, antaŭ la personaj komputiloj kaj la tabla eldonado, tial tio estis tute farita per skribmaŝinoj, tondiloj kaj polaroidoj. Ĝi estis speco de Google en papera formo, antaŭ 35 jaroj: ĝi estis ideala, kaj superplena de inteligentaj iloj kaj grandegaj nocioj.

Stewart kaj lia teamo eldonis plurfoje "La katalogo de la tuta Tero", kaj tiam, kiam ĝi finis sian vojon, ili eldonis lastan numeron. Estis dum la mezaj 70aj, kaj mi estis via aĝa. Ĉe la malantaŭa kovrilo de la lasta numero estis bildo pri frua mateno de kampara strato, la speco kie vi povus trovi vin mem petveturante, se vi estus tiel aventurema. Sub ĝi estis la vortoj: "Restu Malsata. Restu Naiva." Ĝi estis ilia adiaŭa mesaĝo. Restu Malsata. Restu Naiva. Kaj mi ĉiam volis tion por mi mem. Kaj nun, kiam vi magistriĝos por starti denove, mi volas tion por vi.

Restu Malsata. Restu Naiva.

Multajn dankojn al vi.

giovedì 18 novembre 2010

Kiel rapide serĉi per NPIV 2002 (papera aŭ pdf-a versio): litera indekso

La Nova Plena Ilustrita Vortaro (NPIV) estas tre bela kaj unuopa libro. Tamen ĝi ankoraŭ estas papera libro, kaj uzi ĝin, kiam oni devas rapide skribi interrete, ne estas la plej facila de la agoj.

Tial, mi imagas, ke multaj ol la esperantistoj, post la akiro de la papera vortaro, serĉis pdf-version. Ĉi tiu versio ekzistas, kaj tamen la paĝoj ne estas tekste serĉeblaj, ĉar ili estas kiel bildoj, ne kiel tekstoj. Bedaŭrinde, uzi la pdf-versio de NPIV tiel maniere estas verŝajne nur iomete pli komforta ol la papera versio.

Pli bona metodo estas la jena: noti la paĝojn de la diversaj literoj de la alfabeto en la pdf. Tio multe helpus. Se oni tiam konservas ĉi tiun liston "litero - paĝo" en simpla teksta dosiero, vi povas uzi la funkcio "serĉi" (kaj sub Vindozo, kaj sub Linukso) por trovi la ĝusta litero kaj do la ĝusta paĝo.

Tiel vi povas serĉi pli rapide kaj por la papera kaj por la pdf-a versio de via NPIV.

Krei tiun liston estas iom teda, do mi decidis kunpartigi mian laboreton.

Jen la listo: NPIV 2002 - Litero-indekso


Por tiuj, kiuj havas Linukson kaj deziras uzi pli rapide sian pdf-an version, mi skribis etan skripton (shell script, bash, ktp). Tiu skripto permesas vin aŭtomate serĉi la litero(j)n per la indekson kaj aŭtomate malfermi la pdf-version de via NPIV ĉe la trovita paĝo.

Jen la skripto: serĉiNPIV2002.html

La ruĝaj partoj estas tiuj, kiujn vi devas ŝanĝi por rilati la skripton al viaj dosieroj kaj dosierujojn. La variablo "$HOME" estas la kutima: "/home/vianomo", kiu estas via homa, ĉefa dosierujo en Linukso.

La verda parto, la vorto "evince", estas alia aĵo, vi eble devas ŝanĝi. Mi uzas Ubuntu 10.04, kaj sub ĝi la programo por legi la pdf-on nomiĝas precize "evince"; la parametro "-p" utilas por klarigi la paĝon, kie la pdf-o devas esti malfermita.

La lazuraj partoj estas nur la ripeto de la nomo, kiun mi uzis por mia skripto. Vi kopias ĉi tiun skripto kaj vi konservas ĝin per teksta dosiero (pli bone se .sh). Kaj en la lazuraj lokoj, vi metas la nomon, kiun vi donis al la skripton.

Eta konsilo: estas multaj metodoj por komenci skripton. Mi konsilas uzi la sintakson:

". skripto.sh"

kie la punkto permesas la komenco de ĝi.